In Memoriam Hemmy Olthof
Op 22 januari 2015 bereikte ons het droevige bericht dat, na een ziekbed van enkele maanden, Hemmy Olthof is overleden, oprichter van onze karatevereniging Mu–Chin te Zieuwent.
In 1976 was Hemmy, met enkele anderen, de initiator van onze vereniging. Op 12 mei 1978 werd dit notarieel vastgelegd. Vanaf het begin tot in 2012 was hij voorzitter van de vereniging en tot op het laatst lid van het bestuur. We zijn nog beduusd van het feit dat hij niet meer onder ons is. Het was zijn karate-club, zo voelden wij dat ook. Als we dat uitspraken, zag je zijn pretoogjes glinsteren.
De eerste lessen gaf hij in de houten gymzaal aan de Zegendijk. Zijn droom was een eigen oefenruimte, waar de matten konden blijven liggen. In 1981 ging zijn wens in vervulling: de eigenaar van het Kevelder aan de Zieuwentseweg bood een schuur aan als onderdak. Hemmy ging voorop tijdens de verbouwing en mobiliseerde betrokkenen en ouders van leerlingen. Na maanden zwoegen was de dojo met doucheruimtes klaar. Hij was er met recht trots op, een eigen dojo voor Mu Chin, geweldig! Heel veel kinderen en volwassenen hebben hier karate in hun hart gesloten.
In 1995 kwam er een fusie tussen de karate club Voll uit Lichtenvoorde en Mu-Chin uit Zieuwent. Ook Alwin met de bruine band kwam vanuit Lichtenvoorde mee , Hemmy was onze grote man met de zwarte band. Veel jeugd en volwassenen kwamen wekelijks bijeen om te sporten.
In 2006 besloot de gemeente dat het gebouw van de dojo afgebroken moest worden. Dat was een grote tegenslag voor onze vereniging, maar Hemmy liet het er niet bij zitten en ging de barricaden op om zijn Mu Chin te redden. Verschillende opties werden bekeken maar bleken onbetaalbaar. Hemmy hanteerde het motto: de contributie van een club mag geen belemmering zijn om een sport te beoefenen. Gelukkig kon de vereniging gebruik maken van een van de schuren van camping “Woltas”. Met financiële steun en diverse sponsoren werd door betrokkenen opnieuw een schuur omgetoverd tot een echte dojo. Het resultaat mag er zijn: een prachtige ruimte met matten, spiegelwanden en een schitterende muurschildering, kleedruimtes en een open kantine. Hier trainen wekelijks de karateka’s hun vechtkunst en karakter. Karatevereniging Mu- Chin Zieuwent is lid van de International Martial Arts Federation kortweg: IMAF
Hoewel hij een echte liefhebber was van de sport, keek Hemmy vooral naar iemands kunnen. “Een goede karateka zijn begint tussen de oren”, zei hij vaak. Toen hij de sport zelf niet meer kon beoefenen, kwam hij vaak op zaterdag kijken naar de jeugd. De jeugd wordt getraind door Erik (de nieuwe voorzitter) en Alwin die sinds vorig jaar in bezit is van een landelijk erkend leraarsdiploma en de zwarte band draagt. Alsof het zo moest zijn. Hemmy bekeek de trainingen en zag dat de opvolging in goede handen was.
Het sociale gebeuren is binnen de vereniging erg belangrijk: er is aandacht voor een jarige, Sinterklaas wordt gevierd en voor de vakantie doen ze iets leuks met de kinderen. Hemmy nodigde alle gezinsleden van de karateka’s uit voor de jaarlijkse barbecue. Dan wordt ook de Karateka van het Jaar bekend gemaakt.
Een lang gekoesterde wens van Hemmy was een eigen boek over de karatesport. In december 2014 heeft hij het eerste exemplaar, dat door de vereniging zelf is gemaakt, mogen ontvangen. Hij was zichtbaar ontroerd met het resultaat.
Wij zullen ons blijven inzetten voor de leden van de recreatieve karatesport vereniging Mu Chin.
Namens het bestuur en de leden willen wij Hemmy bedanken voor wat hij voor de vereniging heeft betekend. We wensen Elly en familie veel sterkte toe.
Complimenten voor deze mooie tekst, dat heeft Hemmie zeker verdiend. Sterkte allemaal.
Groeten, Laurens
Ik was lid van Mu-Chin ergens begin jaren tachtig, ik denk van 1982-1985 zoiets. Nu net lees ik over het overlijden van onze sempai.
Hemmie weigerde altijd om op te gaan voor de zwarte band, precies weet ik het niet meer maar hij was ergens tegen en het had met het bondsbestuur te maken. In mijn laatste jaar ging hij toch overstag en behaalde de 1e dan.
We gingen eens per jaar een weekend kamperen. ‘s-Avonds aan het bier, en jawel hoor, midden in de nacht “wake-up call”, eruit, karatepak aan en hup het veld in en trainen. Daags erna bereikte ons het bericht dat de koeien in de wei (het was ergens bij Borculo kan ik mij nog herinneren) waren geschrokken van al die witte “geesten”.
Hemmie, met jou heb ik mooie dingen meegemaakt, en jij hebt mij een solide basis van zelfvertrouwen gegeven. Dank je wel daarvoor.
Hartelijke groeten,
Ronald Wopereis